υπεροπεύς

Α

(κατά τον Ησύχ.)

1. «ὑπερόπτης»

2. «ψεύστης»·

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπερ- + θ. οπ- (βλ. λ. ὄπωπα) + κατάλ. -εύς*].